Magmuli, Magpakailanman

𝟏 – 𝟏𝟎.

Saan nga ba nag-umpisa ang pagkabihag ng aking diwa

Nakakadena sa kadiliman, nais lamang ang pag-𝒂𝒍𝒑𝒂𝒔?

Nakaapak ang mga paa sa lawa ng mga luha, dala-dala 

Ang tapyas ng pag-asang hindi na ma𝒃𝒂𝒏𝒂𝒂𝒈 

Ang 𝒌𝒂𝒍𝒊𝒏𝒂𝒘 na dati’y kaibigan ay kasabwat na ng kalungkutan

Tatlong boses ang umalingawngaw sa bilangguan

Ang unang boses ay dumating nang gabi’y madilim:

Ang buong 𝒅𝒂𝒊𝒈𝒅𝒊𝒈 ay tahimik at payapa, maliban sa akin

“Tumalima ka na sa iyong tadhana, gaya ng kalyeng nagiging 

𝑬𝒔𝒌𝒊𝒏𝒊𝒕𝒂 upang umagpang sa gusaling pumapaligid dito.”

Ipina𝒈𝒖𝒏𝒊𝒕𝒂 ng pangalawang boses ang mga araw na nagdaan na, 

Ang mga araw na kasiyahan ang namayani minsan

“Mananatiling hiling ang 𝒉𝒖𝒎𝒂𝒍𝒊𝒏𝒈 mo sa nakalipas: 

Kahit ipagdikit muli ang mga piraso, hindi na maibabalik sa dati.”

𝑰𝒕𝒊𝒏𝒂𝒓𝒂𝒌 ng huling boses ang pinakamalalim na galos, 

Ang kinabukasang sinunggab ng pag-aalinlangan at pangamba

“Mga labi na lamang ang natira sa 𝒍𝒖𝒏𝒊𝒏𝒈𝒏𝒊𝒏𝒈 mo–nakapiit sa 

Walang katapusang gabi at ni hindi alam kung siya’y makalalaya.”

Nagtamo lamang ng bagong peklat sa 𝒎𝒂𝒔𝒂𝒍𝒊𝒎𝒖𝒐𝒕 na daan;

Kaya bang ipaglaban ang pangarap na inaasam, puspos man ng pighati?

𝟏𝟏 – 𝟐𝟎.

Pananabik sa mga 𝒏𝒂𝒕𝒂𝒕𝒂𝒏𝒈𝒊𝒏𝒈 alaala, pagnanais na durugin ang 

Kadena, mga kamay na nangangatog sa pagkabalisa;

Dinig ba ang aking maingay na 𝒏𝒈𝒖𝒚𝒏𝒈𝒐𝒚? Dama ba ang aking pagluluksa? 

Ang mga patak ng luhang dala ng walang-tigil na hinagpis

Sa paglipas ng matagal na 𝒐𝒓𝒂𝒔, walang katapusang paghihintay,

Pumatak lamang ang luhang kilala lang ang kadilimang sanhi nito

Wala pang makalalapat sa lubak na iniwan ng panahon at pagkakataon, 

Mahulog man mula sa langit ang toniko ng 𝒑𝒂𝒈𝒉𝒊𝒍𝒐𝒎

𝑹𝒖𝒎𝒂𝒓𝒂𝒈𝒂𝒔𝒂 ang malalim at masakit na lungkot sa aking ugat–

Nangangapit lamang ako sa kaunting kaginhawaan

Ngunit nakabakas sa mga tala na kasing 𝒔𝒊𝒅𝒉𝒊 ng kadiliman ang unang silip 

Ng liwanag, ang unang ani matapos ang mahabang tagtuyot

Sawi man sa kulungan, ngayo’y nakatayo na sa harap ng 

Isang 𝒕𝒂𝒍𝒂𝒎𝒑𝒂𝒔, kaya ko bang lumukso sa kabilang dako?

Sa kasagsagan ng mga damdamin–takot, hapis, kabiguan, panglaw–

Sa mga alon, may isang nag-𝒖𝒅𝒚𝒐𝒌 

Ang bukal na pinagmulan ng lahat, na siya mismong ugat ng hilahil, 

Ngunit daluyan din ng lakas ng loob: ang 𝒘𝒂𝒈𝒂𝒔 na pag-ibig

Isang tulay ang nabuo sa wasak na alaalang malapit sa puso at 

Panaghoy para makarating sa kinabukasang sana’y 𝒚𝒖𝒎𝒂𝒃𝒐𝒏𝒈

𝟐𝟏 – 𝟐𝟓.

Pinag-isa at hinilom ng walang pasubaling pag-ibig

Ang gutay-gutay kong mga piraso sa kasalukuyan

Patuloy na umaalab ang dalawang sulo ng pag-asa, 

Hanggang makalaya ang sugatang ibon at muling makalipad

Nakaraan, kasalukuyan, kinabukasan–ang tatlong mag-uukit 

Ng durungawan sa madilim na silid na kinaroroonan

Sa ngayon, sapat nang makita ang bukang-liwayway 

Sa mga bintana at sumulong sa kabila ng mga boses ng pighati

Balang-araw, muli akong makangingiti at makaaalpas sa mga tanikala ko; 

At ako’y isisilang na 𝐦𝐚𝐠𝐦𝐮𝐥𝐢, 𝐦𝐚𝐠𝐩𝐚𝐤𝐚𝐢𝐥𝐚𝐧𝐦𝐚𝐧